مرکز خدمات مشاوره ای طلوع زندگی

قانون هدایت الهی

قانون هدایت الهی به شما نشان می دهد آنچه را که نمی توانید برای خودتان انجام دهید ، خداوند برای شما انجام می دهد .

 

با پذیرش هدایت الهی ، فروتن می شویم و پذیرش و اشتیاق به آموختن ، جایگزین غرور کاذب ما می گردد . این فروتنی ، دری برای ورود الوهیت به زندگی ماست .

 

هنگامی بهبودی حاصل می شود که شما جرات و همچنین فروتنی لازم را برای درخواست کمک داشته باشید و این عمل ناشی از ایمان است . ایمان داشتن احتمالا یکی از دشوارترین حالت هایی است که هنگام نا امیدی ، اندوه ، خشم و افسوس خوردن به آن می رسیم . در این مواقع است که نیاز به ایمان داریم تا دوباره ایمان خود را به دست آوریم . باید مواقعی را که در زندگی خود ایمان داشته ایم به یاد بیاوریم ، اوقاتی که ایمان راه را به ما نشان می داد .

 

ایمان ، اعتماد کامل است . ایمان این امکان را برای ما فراهم می آورد که بدانیم همه ما از طریق شعوری والا هدایت می شویم و با آن پیوند داریم . این ارتباط در نهایت بهترین آرزوهایی را که در ذهنمان اگر ما از دارد ، متجلی می سازد . ایمان ، به ما اجازه بازگشت به جایگاه امن و مطمئنی از توانایی را می دهد تا به این اصل که زندگی مان در مسیر درست قرار دارد ، اعتماد کنیم . ایمان ، درست پشت دیوارهای ترس که ما را از زیستن با قلبی گشوده باز می دارد ، حضور دارد . ایمان ، اعتقاد بدون ذره ای تردید در کمال گیتی است و این ایمان است که راه را برای پدیدار شدن فرشتگان و معجزات الهی به زندگی مان هموار می کند .

 

ما زمانی دست به مبارزه می زنیم که احساس نا امنی و آسیب پذیری کنیم . باید قلبمان را بگشاییم و سدهایی را که مانع احساس عشق و تایید حمایت کیهانی از جانب ما می شوند ، فرو بریزیم . سومین قانون معنوی از ما می خواهد که به هدایت الهی ایمان داشته باشیم . اگر چه ممکن است برای ما که آسیب دیده ایم یا فریب خورده ایم آسان نباشد ، اما فقط از این راه می توانیم قلب خود را بهبود ببخشیم و بار دیگر عشق را تجربه کنیم . ما می توانیم موانعی را که خود ساخته ایم و ما را از تجربه کردن وجود خودمان و دیگران باز می دارد ، بشکنیم .

 

زمانی که آماده باشیم سرنوشت ، حمایتی را که به آن نیاز داریم برایمان فراهم می کند . این حمایت ممکن است به شکل یک کتاب ، دوست جدید و یا عقیده ای نو باشد . هنگامی که ایمان خود را محکم می کنیم ، به گونه ای الهی درست به سوی آنچه بدان نیاز داریم ، هدایت می شویم .

 

در اوج دردها و رنج هایمان حتی اگر هیچ چیز در پیرامون ما دلخواه نباشد ، باید بدانیم : « خداوند هر گز بیش از توانمان به ما نمی دهد ! » حتی اگر ما عشق خدا را نبینیم یا احساس نکنیم ، اما او همیشه ما را هدایت و حمایت می کند و اگر از این مساله آگاه باشیم ، پیروز خواهیم بود .      

 

 

قانون مسئوولیت پذیری

قانون مسئوولیت به ما می گوید : « آن هنگام که از خدا بخواهیم وارد زندگی ما شود و هدایتمان کند ، شروع به بهبود یافتن می کنیم . » با کمک و پشتیبانی حامی الهی خود ، می توانیم عازم سفری برای کشف دنیای درونمان شویم . با احساس حضور خداوند در کنار خود ، قدرتی را که برای تصاحب بار احساسی خودمان نیاز داریم به دست می آوریم . ما مالکیت اعمال خود را زمانی بر عهده می گیریم که دریابیم در شکست زندگی ، نقشی داریم و دیگران را به عنوان سر چشمه رنج هایمان مورد سرزنش قرار ندهیم .

 

پذیرش مالکیت احساسات خود ، تنها راه باز پس گیری اختیار زندگی ماست . آنچه را که احساس نمی کنیم ، نمی توانیم بهبود ببخشیم . گام برداشتن در طوفان احساسات آشفته و پریشان خود ، زمانی مقدس و مهم در زندگی ماست . در این دوران هاست که می توانیم اعماق وجود خود را بشناسیم . ایستادگی در طوفان عواطفمان به ما اجازه می دهد تا جراحات و عذاب قلب شکسته خود را احساس کنیم . این سفر پر خطر ، کشمکش و ستیز درونی ما را با تمامی آنچه که در مورد خود باور داریم ، آشکار می کند .

 

برای از بین بردن انرژی های منفی و متضادی که ریشه در دردهای ما دارند ، باید آنها را حس کنیم و نوع احساس ، مقاومت یا قضاوت های خود را شناسایی نماییم . همان طور که از میان یک احساس عبور می کنیم ، انرژی هایی را به حرکت در می آوریم که موجب می شوند آرامش عمیق و واقعی را تجربه کنیم . پذیرش به ما اجازه می دهد تا هر چه عمیق تر در سکوت و آرامش درونمان غرق شویم . در این سکوت ، ما می توانیم دیدن نور را در تاریکی وجودمان آغاز کنیم و دست به انتخاب هایی بزنیم که به جای شکست موجب بهبودی ما شوند .

 

احساسات مسموم خشم ، رنجش ، حسادت ، گناه و شرم برای جلب توجه ما وجودمان را فاسد می کنند . این احساسات بدون شناخت ، عشق و همدلی قابل درمان نیستند و فقط در این حالت است که قدرت و نفوذ خود را بر وجود ما از دست می دهند . هنگامی که آنها را نادیده می گیریم ، احساس ترس ، خستگی و بیماری در ما ایجاد می کند .

 

در بیشتر موارد خشم سرکوب شده ی ما در زندگی مان به افسردگی ، درجا زدن و بی تفاوتی تبدیل می شود . اغلب در روند بهبود احساسات مسموم ، حس عمیق کناره گیری ، شکست و ضعف بروز می کند که موجب می شود هیچ انتخاب یا اختیاری برای بهبود عواطف خود نداشته باشیم . وقتی قصد از بین بردن احساسات منفی خود را داریم ، در واقع به جهان اعلام می کنیم که برای عهده دار شدن مسئوولیت زندگی مان آماده هستیم . برخی افراد بر حفظ احساسات مسموم خود اصرار دارند و هیچ کاری برای درمان آنها انجام نمی دهند . این گروه به جای آن که بگویند : « من این کار را انجام نمی دهم ! » می گویند : « من نمی توانم » در حالی که « نتوانستن » دروغ محض و یک روش غیر مسئوولانه برای « من نمی کنم» است . حتی اگر من نمی توانم درک کنم که چگونه کاری را انجام دهم یا چرا آن را انجام دهم ، باید متوجه باشم واقعیت آن است که وجود هر مشکلی در زندگی این نکته را اعلام می کند که من در آفرینش زندگی ام شرکت دارم .

 

نخستین گام در پذیرش مسئوولیت برای بهبود دردها ، آن است که آگاهانه بدانید این دردها از آن شما هستند . گام دوم آن است که تصمیم بگیرید آنها را رها کنید . شما حتما می توانید این کار را انجام دهید . باید از خود بپرسید : آیا من می خواهم که این درد را حفظ کنم ؟ آیا می خواهم که هفته ها ، ماه ها ، سال ها و حتی برای همه عمر با گذشته تلخ خود زندگی کنم ؟ یا این که می خواهم دگرگون شوم ؟ درک این نکته ضروری است که اگر با شدت به یک احساس بچسبیم هر گز به سطح بالای آگاهی ما ارتقاء نمی یابد ، بلکه به زخم های دیگر درونمان می پیوندد . از این رو حتی اگر با شیوه های گوناگون از رویارویی با احساسات خود پرهیز کنیم ، طبق شواهد بسیار زندگی ، اگر موجب تکرار همان رویدادها نشوند ، بار دیگر به شکلی پدیدار می شوند . این احساسات به شکل عواقب نامطلوب پراکنده و گاه به صورت تنش های عظیم جلوه گر می گردند . در این موقعیت هاست که واقعا به عمق این مفهوم می رسیم : « تو می توانی فرار کنی ، اما نمی توانی پنهان شوی ! »  

 

برای بر طرف کردن احساسات تاریک خود فقط به نوری کم سو نیاز داریم ، اما در تاریکی های وجودمان است که می توانیم نور خود را بیابیم . آن سوی خشم ، نارضایتی و درد ما دریای بی کران عشق وجود دارد که می تواند هر زخمی را بشوید . یک شمع یا چراغ را در اتاقی تاریک روشن کنید ، آنگاه شاهد قدرت نمایی نور خواهید بود و می بینید که تاریکی به سرعت ناپدید می شود . هیچ کس نمی تواند احساسات مسموم شما را آزاد کند . شما تنها کسی هستید که می توانید این تصمیم را بگیرید . اگر مسئوولیت احساساتتان را بر عهده نگیرید ، در نهایت خود شما و آنهایی که برایتان اهمیت دارند تنها کسانی هستید که آسیب می بینید .

 

قانون مسئوولیت پذیری بر انتخاب هایی که می کنیم ، حاکم است . این که ما به سوی چه کسی جذب می شویم به هیچ رو تصادفی نیست ، بلکه در بذرهای کارمای ما وجود دارد . هر کسی را که به زندگی خود جذب می کنیم ، برای حرکت ما به سوی مرحله بعدی تکامل شخصیت مان در اینجا حضور می یابد . این افراد به گونه ای با ما رفتار می کنند تا مکان هایی را که برای بهبود یافتن نیاز داریم ، به ما نشان دهند . وقتی که به طور کامل مسئوولیت زندگی خود را می پذیریم ، در می یابیم روابطی که ایجاد می کنیم نه تنها تصادفی نیستند ، بلکه فرصت هایی از پیش طراحی شده ای برای بهبود زخم های روحی و عاطفی ما هستند .

 

پیوندهای کارما را می توان چنین توصیف کرد : روابطی که برای منظور و هدف معینی به وجود می آیند ، همه روابط ، کارمایی به شمار می آیند . خواه آن که آسیب رساننده یا همراه با ناسزاگویی یا شادی بخش و خشنودکننده و یا فقط بر اساس کشش های جسمانی باشند .

 

ارتعاشات متناوب روح ما یک میدان تشدید شده در پیرامونمان به وجود می آورد که مردمی را با ارتعاشات همسان به زندگی ما جذب می کند . اگر شما با رانده شدن خود از جانب دیگران مشکل دارید ، ارتعاشاتی تولید می کنید که کسانی را به سویتان می کشاند که شما را طرد می کنند . تا زمانی که شما این زخم را التیام نبخشید ، مدام کسانی را به زندگی خود فرا می خوانید که وجود آن را به هشیاری تان یاد آور شوند .

 

      

قانون تسلیم

قانون تسلیم به ما می گوید زمانی که دست از مقاومت بر می داریم و شرایط خود را همان گونه که هست می پذیریم ، همه چیز تغییر می کند . ما با واکنش ترس در برابر بیشتر پدیده ها مقاومت نشان می دهیم ، در حالی که اگر ترس های خود را رها کنیم می توانیم با شرایطی که از اختیار ما خارج شده اند ، رویارو شویم .

 

مقاومت ما یک مکانیزم دفاعی کاملا طبیعی بدن است ، سپری است که ناخود آگاه برای محافظت از خودمان در برابر دردها و رنج ها به تن می کنیم . ما در این توهم به سر می بریم که چنین سپری در برابر احساس فقدان ، گناه ، غم و اضطراب ناشی از موقعیت کنونی مان به طریقی از ما محافظت می کند . در نهایت ، مقاومت نمی تواند به اندازه ای که حق بهبود را از ما می گیرد ، محافظتمان کند . این مقاومت ، ما را از دیدن واقعیات و امکانات موجود زندگی باز می دارد . زمانی که تسلیم می شویم ، می توانیم تصاویر غیر حقیقی مان از زندگی را رها کنیم و به خود اجازه دهیم که در حضور زندگی مان همان گونه که هست ، بدون هیچ توهم و تفسیری به سر ببریم .

 

مقاومت ، ما را در میان دردهای عاطفی ناشی از موقعیت های خاص اسیر می کند . مقاومت ، ما را به دام واقعیاتی می اندازد که بیشتر اوقات می خواهیم آنها را تغییر دهیم . مقاومت ، زمانی ایجاد می شود که آرزو داریم واقعیات موجود به شکل دیگری باشد . مقاومت ، تنش به وجود می آورد .

 

مقاومت ما و انکار دیگر حقایق زندگی ، موجب می گردد که در آرزوهای خود محبوس شویم و احساس جدایی و تنهایی کنیم . هنگامی که اسیر آرزوهای شخصی می شویم ، همواره در گیر گفت و گویی درونی پیرامون این فکر هستیم که نباید این گونه باشد . پس تمامی انرژی مان را صرف تغییر شرایط خارجی خود می کنیم .

 

تسلیم ، نقطه مقابل این واکنش طبیعی یعنی جنگیدن برای احقاق حقوق و حفظ آنچه باور داریم به ما تعلق دارد ، است . اما تا هنگامی که تسلیم نشده ایم ، به درد حاصل از شکست های خود می چسبیم . تسلیم شدن به ویژه آن زمان که به ما خیانت کرده اند یا فریبمان داده اند مشکل است ، اما اگر بپذیریم که هر آنچه اتفاق می افتد درست همان است که باید باشد ، می توانیم تسلیم شویم و به جریان طبیعی هستی اعتماد کنیم . ما باید برای فراتر رفتن از درد و رنجمان خلاف غریزه خود که در حفظ آنها تلاش می ورزد ، عمل کنیم و در عوض در مسیر تسلیم و رها کردن دردها گام برداریم .

 

نتیجه ای که از تسلیم حاصل می شود ، شگفتی آور است . هنگامی که خواسته خود را تسلیم شرایط موجود می کنیم ، آزادی حضور در لحظه اکنون را به دست می آوریم و فقط در این حالت است که می توانیم تمامی امکانات و انتخاب های خود را ، حتی آنها که پیش تر از دیدمان نهان بودند ببینیم . تسلیم ، موهبت آرامش ذهن و اعتمادبه نیک خواهی هستی را به ما عطا می کند .

 

تسلیم ، عملی جسورانه و مسیری الهی است که به ما راه دست یابی به واقعیت هایی را ورای آنچه تا کنون می شناختیم ، نشان می دهد . تسلیم شدن به مفهوم درک مشیت الهی و تاکید بر این نکته است که هستی ، رویدادهایی خاص را برای ما در دل خود دارد . تسلیم به ما شهامت می بخشد تا از قلمرو شخصی خود – بخشی از وجودمان که احساس جدایی و تنهایی می کند – به قلمرو کیهانی – آنجا که با همه یگانه می شویم – گام بگذاریم .

 

اگر چه ما در ظاهر ، منحصر به فرد و از هم متفاوت هستیم ، اما در دنیای درونی بسیار به همدیگر شباهت داریم . با وجود این که به نظر می رسد همه ما تنها هستیم ، اما حقیقت آن است که همگی جزیی از یک کل بزرگتر را تشکیل می دهیم و احساس جدایی ، یک توهم است . این یک شوخی کیهانی است که ما را می فریبد تا باور کنیم من و شما از هم جدا هستیم و کردار من به خودم و کردار شما به خودتان مربوط می شود .   

 

لحظه ای درنگ کنید و این احتمال را در نظر بگیرید که جدایی ما فقط یک توهم باشد . اگر ما واقعا با هم یگانه بودیم ، چه می شد ؟ آیا باز هم سعی می کردیم که شرایط را به سود خود و زیان دیگران تغییر دهیم ؟ آیا همچنان تمامی گفته ها و ناگفته ها را متوجه خود می دانستیم و همه مسائل را شخصی تلقی می کردیم ؟ آیا در آن صورت ندای درونی تان شما را به آرامش و رضایت رهنمون می شد ؟

 

ایمان و اعتقاد به این که ما جزیی از این کل عظیم هستیم ، به ما اجازه تسلیم شدن می دهد . اعتماد ما به هستی ، یک زمین استوار و پا بر جا در زیز پاهای ماست . این اعتماد ما را در خردی شست و شو می دهد که موجب می شود زندگی هایمان مطابق با طرح کیهانی در باره ی یکایکمان تجلی یابد هنگامی که تسلیم می شویم مقاومت خود را در رابطه با هر چه در زندگی ما روی می دهد ، کنار می گذاریم . تسلیم ، نشانه نهایت قدرت و مبنای زندگی معنوی است .

 

تسلیم شدن بر این نکته تاکید دارد که ما نمی خواهیم بیش از این به زندگی توام با درد و رنج ادامه دهیم و نشانگر تلاش در تغییر عواطف منفی ماست . تسلیم ، ما را به سوی زندگی ای فراتر از منیت و آن بخش از وجودمان که پیوسته به ما یاد آور می شود جدا ، متفاوت و تنها هستیم ، رهنمون می گردد . تسلیم ، ما را به سوی سرشت حقیقی مان باز می گرداند تا بی هیچ تکاپویی در رقص هستی که زندگی نام دارد ، به جنبش در آییم . تسلیم ، حالتی قدرتمند است ، که بیانگر کمال حکمت کیهانی می باشد .

 

تسلیم ، هدیه ای ست که شما به خودتان تقدیم می کنید . تسلیم ، عمل کردن به ایمان است که می گوید : « اگر چه من نمی دانم این رودخانه به کجا می رود ، اما اطمینان دارم که مرا به جهتی درست خواهد برد . »

قانون بخشایش

یکی از بالاترین مواهب زندگی ، بخشش است این خصلت نیکو را بیاموزید و دیگران را عفو کنید چون آنها کامل نیستند . اگر شما بتوانید در موارد کوچک از خود گذشت و نرمی نشان دهید به هدف های بالاتری در آینده دست خواهید یافت .

 

قانون بخشایش ، این امکان را به ما می دهد تا تمامی داوری ها و باورهای خود را در باره ی درستی و نادرستی پدیده ها از ذهن بیرون کنیم و با تمامی وجودمان مهربان باشیم .

 

فقط آن زمان که خود را در حضور کمال هستی ببینیم ، محبت و همدلی پدیدار می شود . در این هنگام است که می توانیم خود را در وجود دیگری تجربه کنیم . این تجربه با درک عمیق دشواری ها و تناقض های وجود انسانی ممکن می شود .

 

همدلی برای کسانی که آن را درخواست کنند ، یک موهبت الهی ست . زمانی که ما با خود مهربان باشیم ، توانایی آن را می یابیم که نسبت به شریک زندگی خود همدلی و بخشایش داشته باشیم .

 

بخشایش ، مهم ترین اصل برای رهایی قلب ها و آزادی روح ماست . بخشایش ، غذایی است که جسم ، روابط و آینده ما را تغذیه می کند . در لحظه ای که نیروی بخشایش را در زندگی خود جاری می سازیم ، همه نیروهای منفی ای را که مانع تجربه ی سرشت الهی ما در زندگی هر روزه می شوند ، رها می کنیم .   

 

ما موجوداتی معنوی هستیم که عاشق عشق ورزیدن می باشیم ، از این رو هنگامی که خود را از نیروی عشق محروم می کنیم ، روحمان را گرسنه نگاه می داریم . بخشایش ، بزرگ ترین نشانه شهامت است ، زیرا دیوارهایی را که به گمان ما برای حمایت دورمان کشیده شده اند ویران می کند . در حقیقت حامی و پشتیبانی برای ما بهتر از عشق کامل و فراگیر نسبت به تمامی بشریت وجود ندارد .

 

ما با ایستادن در آستانه ی بخشایش قادریم که به گذشته بنگریم و مسئولیت کامل تمامی مراحل زندگی خود را باز پس بگیریم . فقط پس از رسیدن به این مرحله می توانیم از هدایای زندگی بهره ببریم و از درس هایی که زندگی به ما داده است سپاسگزار باشیم .

 

این خرد ، ما را قادر می سازد تا خشم ها و آزردگی هایمان را رها کنیم وبار دیگر با سرشت الهی خود پیوند بر قرار نماییم . رنجش های ما مانند زنجیرهایی آهنین دور گذشته ی مان پیچیده شده اند و ما را برای همیشه به کسانی که مخالف خود می پنداریم ، متصل نگه می دارند . باید اراده کنیم تا از تنگنای انتقاد و سرزنش بگذریم و به جهان بی کران بخشایش گام بگذاریم .

 

در روند بخشایش ، اشتیاق یک عامل حیاتی است . اگر مشتاق یخشایش نباشیم ، هیچ مجالی برای آن پیش نخواهد آمد . اشتیاق ما برای بخشایش ، در راه یکپارچگی دوباره ی وجودمان ضروری است . یکپارچگی به این مفهوم است که هیچ بخشی از وجود خود را از دست ندهیم و امکان دسترسی به عشق ، امید و نیک خواهی سرشتی تمامی بشریت را داشته باشیم . همه ما با هر گناهی که تا کنون مرتکب شده باشیم ، شایسته آن هستیم که مجال ترمیم قلب شکسته ی خود را بیابیم .

 

غرور و تکبر ، مانع گشودن قلب های ما به روی بخشایش می شود . غرور معنوی آن است که موانع بخشایش را از وجود خود برانیم ، نه آن که سزاوار حمل بار سنگین احساس گناه باشیم .

 

هر روزی که شما نبخشایید ، مانند آن است که ذره ای زهر بخورید . [1] این سم آهسته آهسته آینده ای را که آرزومند آن هستید ، از شما می رباید . حتی اگر شما به بخشایش خودتان یا دیگران نیاز داشته باشید ، باید به خود اجازه دهید که از سهیم شدن در این جریان مقدس سپاسگزاری کنید .

 

بخشایش ، کلیدی است که درها را به روی قلب ما می گشاید . در آن هنگام که ما آماده و مشتاق تسلیم شدن هستیم ، مسئووایت شرایط خود را بر عهده می گیریم و اطمینان می یابیم که ورای آنچه می بینیم طرح و نقشه ای برای زندگی ما وجود دارد که انتظارمان را می کشد .

 

بخشایش ، دریچه قلب ما را به روی عشق می گشاید . ما باید دریابیم که در این کره خاکی زمان چندانی برای ادامه زندگی نداریم و فقط خود می توانیم برگزینیم که چگونه از آن استفاده کنیم . ما باید دریابیم که هر لحظه از زندگی چه قدر با ارزش است و هر نفسی می تواند دلیلی برای شادی و لذت بردن از زندگی باشد .

 

نخستین گام در راه دریافت موهبت های زندگی این است که همه کس و همه چیز حتی خودمان را نیز ببخشیم . اگر هنوز هم نمی توانید ببخشید ، به این دلیل است که احساس خشمی که خود در قلب خود پرورانده اید ، شما را از قلبتان دور می کند . انباشته شدن خشم در قلب ما چنان دل هایمان را مسدود می نماید که نمی توانیم هدایای زندگی را دریافت کنیم . [2] برای دریافت موهبت های هستی ، ما باید وجود خود را گشوده و پذیرا کنیم تا به آنجا برسیم که بتوانیم پیام ها و رهنمودهای بخش والاتر وجودمان را بشنویم . آنگاه است که وجود خود را برای دریافت تمامی هدایایی که با شکیبایی در انتظارمان بوده اند تا آنها را طلب کنیم ، می گشاییم .

 

تمرین بخشایش ، راهی برای زیستن است . ما باید هر روز چشم های خود را ببندیم و دعا کنیم تا تمامی کسانی را که به ما آسیب رسانده اند ، ببخشیم . این کار ، یکشبه ممکن نیست . ما باید پیش از هر گونه تلاش برای دست یابی به بخشایش ، خودمان را از درون اصلاح کنیم . شما نمی توانید بدون هیچ مقدمه ای به این مرحله برسید ، زیرا بخشایش بخشی از یک روند است . ابتدا باید آزارها و آسیب هایی را که در وجودتان زخم هایی به وجود آورده است ، احساس کنید و خشم ناشی از آن ها را که به انگیزه محافظت از شما در برابر صدمات شکل می گیرد ، بر طرف نمایید .

 

 بخشایش ، گذرگاهی میان گذشته و آینده شماست . اگر انتخاب کنید که خشم و آزردگی ها را در وجودتان نگه دارید ، همچنان در گذشته زندگی خواهید کرد . از زندگی در گذشته جز همان که بوده است ، چه توقع بیشتری می توانید داشته باشید . اگر به خود جرات عبور از آستان بخشایش را بدهید ، به مکانی جدید و واقعیتی نوین گام می گذارید و یک زندگی لبریز از عشق ، همدلی و شور و اشتیاق را خلق می کنید . در این صورت آماده ایجاد آینده ای بر مبنای خواسته هایتان و نه آینده ای متضاد با خواسته های خود خواهید بود .  

 

 

 

قانون انتخاب

زندگی برای عاقل ، مدرسه و برای نادان ، دشمن است . [1]

احساسی که ما نسبت به زندگی خود داریم ، حاصل تفسیری ست که در باره ی آن می سازیم . قانون انتخاب ، وجود ما را در برابر این درک ، پذیرا می کند که راه های بسیاری برای تفسیر رویدادهای زندگی مان وجود دارد که هیچ یک از آن ها حقیقت مطلق نیستند . تمامی رنج ها و دردهای ما با توجه به دیدگاه ما به شرایط کنونی مان به وجود می آیند . اگر چه ما همیشه توانایی انتخاب رویدادهای زندگی خود را نداریم ، اما در گزینش تفسیرمان از آنها توانمند هستیم . دو نوع تفسیر از ماجراهای زندگی وجود دارد : آنهایی که به ما قدرت می بخشند و آنهایی که اقتدار را از ما می گیرند . قانون انتخاب به ما راهنمایی می کند تا زندگی خود را از دیدگاه جدیدی ببینیم و تعبیر نوینی از آن بیافرینیم که ما را برای عمل کردن ، بیش از واکنش نشان دادن ، نیرومند می سازد . بر این اساس ما طراح حقایق جدید خود خواهیم شد .

 

لازم است بدانیم که هر پدیده ، عمل ، رفتار و هر شخصی از دید هر کس و از جایگاه متفاوتی ، متفاوت به نظر می رسد . ما برای بهبود یافتن باید از دیدگاههای متفاوت به روابطمان و خودمان بنگریم . ما نیاز داریم که دیدگاه های نوینی را کشف کنیم و به قضاوت های جدیدی برسیم و این به مفهوم آزادی انتخاب یا آزاد بودن است .

 

در جایگاه یک انسان ما آزاد هستیم تا زندگی را از زوایای مختلف ببینیم . بسیاری از ما این موضوع را درک نمی کنیم . ما گرفتار واقعیتی که در این لحظه می بینیم ، می شویم و باور می کنیم که فقط همان حقیقت دارد . ما قربانی دریافت های خود می شویم که محدود و به رنگ آنچه می بینیم ، هستند . بسیاری از ما آموخته ایم که زندگی خود را به شکلی فاقد قدرت و ارزش تفسیر کنیم .

 

رویدادهای زندگی ما مفهوم سرشتی ندارند ، این ماییم که به آنها معنی می بخشیم و راوی آنها هستیم . ما تصمیم می گیریم که هر رویدادی را چگونه معنی کنیم و آنها چه تاثیری بر زندگی مان داشته باشد . هر تعبیری که ما انتخاب می کنیم ، برای افزایش کیفیت زندگی ما یا کاهش آن به کار می رود .

 

هر رویداد منفی ، چشمان ما را به روی فرصتی برای تغییر راستای زندگی مان در جهت بهتر می گشاید یا ما را به چاه بی انتهای درد و رنج و خود آزاری می فرستد . خود آزاری از زخم هایمان منشاء می گیرد و نشان می دهد که ما پیامدهای عاطفی حل نشده ای را با خود حمل می کنیم که نیاز به بهبود دارند . رفتارهای ویرانگرمان وجود دارند تا به ما یادآوری کنند که در زندگی مان چیزی نیاز به توجه دارد . آفریدن تفاسیر مثبت ، دیدگاه ما را نسبت به جهان به چالش می خواند و نحوه نگاه ما را به خودمان و دیگران تغییر می دهد .

 

تجارب ما باورهایمان را می سازند و باورهایمان ، حقیقت ما را به وجود می آورند . اگر ما بخواهیم حقیقت خود را تغییر دهیم ، باید باورهایمان را دگرگون کنیم و این ممکن نیست مگر آن که به گذشته باز گردیم و تجارب خود را تغییر دهیم . این مرحله ای ست که به ما اجازه می دهد روابط و رفتارهای خود را به شکلی فعال و پویا تغییر دهیم و واقعیت آینده خود را اصلاح کنیم . ذهن ما آفریننده ی قدرتمندی ست و ما آن را با افکار و باورهایی انباشته می کنیم که می تواند موجب موفقیت یا شکستمان شود .    

 

برای تغییر دریافت های خود باید در گذشته مان جست و جو کنیم و تفسیرهای جدید و نیرومندی ایجاد کنیم تا به ما اجازه دهند که مسئوولیت کامل رویدادهای زندگی خود را بپذیریم و موهبتی را که هر لحظه برای ما به ارمغان می آورد ، دریابیم . این هدف به زمان و تلاش فراوان نیازمند است ، اما فواید آن می تواند روابط و زندگی ما را دگرگون کند .

 

قانون انتخاب ، این آزادی را به ما می دهد که به ورای گذشته و احساسات منفی خود برویم . این قانون برای ما امکاناتی به وجود می آورد که با نگاهی نو به تجارب حاصل از زندگی خود بنگریم . قانون انتخاب می گوید که ما توانایی این گزینش را داریم که با احساس شکست و نگاهی دردمند یا با قلبی سپاس گزار به زندگی خود نگاه کنیم .

 

انتخاب بخشایش برای داشتن عواطف خوب و سلامت روان ما از طریق جذب عشق و مهربانی ، ضروری ست . اگر شما گام نهادن به مرحله بخشایش و سپاس گزاری را انتخاب کرده باشید ، وجودتان با ارتعاشاتی بالاتر تواتر خواهد داشت و به طور طبیعی دیگران نیز همین انرژی را به سویتان بازتاب می دهند . اگر قلبتان پر از عشق و همدلی باشد ، شما پیوسته موجب فرا خواندن عشق و همدلی از سوی دیگران می شوید . به همین ترتیب اگر ذهن شما پر از خشم و قضاوت باشد ، کسانی را که خشمگین و قضاوت کننده هستند یا احساسات دردناک شما را شدت می دهند ، به سوی خود جذب خواهید کرد .

 

حق انتخاب ، به ما آزادی می بخشد . حق انتخاب ، به ما توانایی اعجاز آوری می دهد تا به جای پذیرش موارد تحمیلی ، آن گونه که مشتاق و آرزومندیم زندگی کنیم . زندگی به روشی که خودمان می توانیم انتخاب کنیم و این که در نهایت احساسی نسبت به هر فرد ، حادثه یا موقعیتی داشته باشیم ، معجزه آفرین خواهد بود .  هنگامی که ما اختیار انتخاب های خود را در دست بگیریم ، در سطح شگفت انگیزی از انسان بودن ، زندگی خواهیم کرد . انتخاب این توانایی را به ما می دهد تا لذت استقلال را تجربه کنیم و از این که انسانی دوست داشتنی هستیم ، شکرگزار باشیم .

 

شکر و سپاس ، هدایای یک قلب گشوده و پذیرا هستند . شکر گزاری حالتی مقدس از وجود است که از این حکمت و فهم عمیق سرچشمه می گیرد که همه چیز همان گونه است که باید باشد . احساس قدر شناسی ، هنگامی در شما پدید می آید که به جای نگریستن به کمبودها و نارسایی ها به مواهب و داشته های خود بنگرید . شکر و سپاس ، ابزار زایش خود به خودی عشق است که شما می توانید هر روز آن را به خودتان هدیه کنید . وقتی زندگی معنوی را بر می گزینید به این مرحله از ادراک می رسید که هر آنچه دریافت می کنید ، موهبت به شمار می آید . اگر نعمت هایی را که به شما ارزانی شده است نبینید ، موقعیت شناخت خدا را از دست می دهید .