مرکز خدمات مشاوره ای طلوع زندگی

قانون بخشایش

یکی از بالاترین مواهب زندگی ، بخشش است این خصلت نیکو را بیاموزید و دیگران را عفو کنید چون آنها کامل نیستند . اگر شما بتوانید در موارد کوچک از خود گذشت و نرمی نشان دهید به هدف های بالاتری در آینده دست خواهید یافت .

 

قانون بخشایش ، این امکان را به ما می دهد تا تمامی داوری ها و باورهای خود را در باره ی درستی و نادرستی پدیده ها از ذهن بیرون کنیم و با تمامی وجودمان مهربان باشیم .

 

فقط آن زمان که خود را در حضور کمال هستی ببینیم ، محبت و همدلی پدیدار می شود . در این هنگام است که می توانیم خود را در وجود دیگری تجربه کنیم . این تجربه با درک عمیق دشواری ها و تناقض های وجود انسانی ممکن می شود .

 

همدلی برای کسانی که آن را درخواست کنند ، یک موهبت الهی ست . زمانی که ما با خود مهربان باشیم ، توانایی آن را می یابیم که نسبت به شریک زندگی خود همدلی و بخشایش داشته باشیم .

 

بخشایش ، مهم ترین اصل برای رهایی قلب ها و آزادی روح ماست . بخشایش ، غذایی است که جسم ، روابط و آینده ما را تغذیه می کند . در لحظه ای که نیروی بخشایش را در زندگی خود جاری می سازیم ، همه نیروهای منفی ای را که مانع تجربه ی سرشت الهی ما در زندگی هر روزه می شوند ، رها می کنیم .   

 

ما موجوداتی معنوی هستیم که عاشق عشق ورزیدن می باشیم ، از این رو هنگامی که خود را از نیروی عشق محروم می کنیم ، روحمان را گرسنه نگاه می داریم . بخشایش ، بزرگ ترین نشانه شهامت است ، زیرا دیوارهایی را که به گمان ما برای حمایت دورمان کشیده شده اند ویران می کند . در حقیقت حامی و پشتیبانی برای ما بهتر از عشق کامل و فراگیر نسبت به تمامی بشریت وجود ندارد .

 

ما با ایستادن در آستانه ی بخشایش قادریم که به گذشته بنگریم و مسئولیت کامل تمامی مراحل زندگی خود را باز پس بگیریم . فقط پس از رسیدن به این مرحله می توانیم از هدایای زندگی بهره ببریم و از درس هایی که زندگی به ما داده است سپاسگزار باشیم .

 

این خرد ، ما را قادر می سازد تا خشم ها و آزردگی هایمان را رها کنیم وبار دیگر با سرشت الهی خود پیوند بر قرار نماییم . رنجش های ما مانند زنجیرهایی آهنین دور گذشته ی مان پیچیده شده اند و ما را برای همیشه به کسانی که مخالف خود می پنداریم ، متصل نگه می دارند . باید اراده کنیم تا از تنگنای انتقاد و سرزنش بگذریم و به جهان بی کران بخشایش گام بگذاریم .

 

در روند بخشایش ، اشتیاق یک عامل حیاتی است . اگر مشتاق یخشایش نباشیم ، هیچ مجالی برای آن پیش نخواهد آمد . اشتیاق ما برای بخشایش ، در راه یکپارچگی دوباره ی وجودمان ضروری است . یکپارچگی به این مفهوم است که هیچ بخشی از وجود خود را از دست ندهیم و امکان دسترسی به عشق ، امید و نیک خواهی سرشتی تمامی بشریت را داشته باشیم . همه ما با هر گناهی که تا کنون مرتکب شده باشیم ، شایسته آن هستیم که مجال ترمیم قلب شکسته ی خود را بیابیم .

 

غرور و تکبر ، مانع گشودن قلب های ما به روی بخشایش می شود . غرور معنوی آن است که موانع بخشایش را از وجود خود برانیم ، نه آن که سزاوار حمل بار سنگین احساس گناه باشیم .

 

هر روزی که شما نبخشایید ، مانند آن است که ذره ای زهر بخورید . [1] این سم آهسته آهسته آینده ای را که آرزومند آن هستید ، از شما می رباید . حتی اگر شما به بخشایش خودتان یا دیگران نیاز داشته باشید ، باید به خود اجازه دهید که از سهیم شدن در این جریان مقدس سپاسگزاری کنید .

 

بخشایش ، کلیدی است که درها را به روی قلب ما می گشاید . در آن هنگام که ما آماده و مشتاق تسلیم شدن هستیم ، مسئووایت شرایط خود را بر عهده می گیریم و اطمینان می یابیم که ورای آنچه می بینیم طرح و نقشه ای برای زندگی ما وجود دارد که انتظارمان را می کشد .

 

بخشایش ، دریچه قلب ما را به روی عشق می گشاید . ما باید دریابیم که در این کره خاکی زمان چندانی برای ادامه زندگی نداریم و فقط خود می توانیم برگزینیم که چگونه از آن استفاده کنیم . ما باید دریابیم که هر لحظه از زندگی چه قدر با ارزش است و هر نفسی می تواند دلیلی برای شادی و لذت بردن از زندگی باشد .

 

نخستین گام در راه دریافت موهبت های زندگی این است که همه کس و همه چیز حتی خودمان را نیز ببخشیم . اگر هنوز هم نمی توانید ببخشید ، به این دلیل است که احساس خشمی که خود در قلب خود پرورانده اید ، شما را از قلبتان دور می کند . انباشته شدن خشم در قلب ما چنان دل هایمان را مسدود می نماید که نمی توانیم هدایای زندگی را دریافت کنیم . [2] برای دریافت موهبت های هستی ، ما باید وجود خود را گشوده و پذیرا کنیم تا به آنجا برسیم که بتوانیم پیام ها و رهنمودهای بخش والاتر وجودمان را بشنویم . آنگاه است که وجود خود را برای دریافت تمامی هدایایی که با شکیبایی در انتظارمان بوده اند تا آنها را طلب کنیم ، می گشاییم .

 

تمرین بخشایش ، راهی برای زیستن است . ما باید هر روز چشم های خود را ببندیم و دعا کنیم تا تمامی کسانی را که به ما آسیب رسانده اند ، ببخشیم . این کار ، یکشبه ممکن نیست . ما باید پیش از هر گونه تلاش برای دست یابی به بخشایش ، خودمان را از درون اصلاح کنیم . شما نمی توانید بدون هیچ مقدمه ای به این مرحله برسید ، زیرا بخشایش بخشی از یک روند است . ابتدا باید آزارها و آسیب هایی را که در وجودتان زخم هایی به وجود آورده است ، احساس کنید و خشم ناشی از آن ها را که به انگیزه محافظت از شما در برابر صدمات شکل می گیرد ، بر طرف نمایید .

 

 بخشایش ، گذرگاهی میان گذشته و آینده شماست . اگر انتخاب کنید که خشم و آزردگی ها را در وجودتان نگه دارید ، همچنان در گذشته زندگی خواهید کرد . از زندگی در گذشته جز همان که بوده است ، چه توقع بیشتری می توانید داشته باشید . اگر به خود جرات عبور از آستان بخشایش را بدهید ، به مکانی جدید و واقعیتی نوین گام می گذارید و یک زندگی لبریز از عشق ، همدلی و شور و اشتیاق را خلق می کنید . در این صورت آماده ایجاد آینده ای بر مبنای خواسته هایتان و نه آینده ای متضاد با خواسته های خود خواهید بود .