توطئه کشتن میرزا تقی خان
شاه را دشمنان امیر محاصره کردند . عوامل اصلی توطئه عبارت بودند از : مهدعلیا ، میرزا آقاخان نوری ، پسر دائی های شاه از جمله شیرخان عین الملک ایلخان طایفه قاجار ، و سردار محمدحسن خان ایروانی داماد محمد شاه . این کسان همدست بودند و با هم در کنکاش .
فرمان شاه بر اعدام امیر صادر گشت :
چاکر آستان ملائک پاسبان ، فدوی خاص دولت ابد مدت ، حاج علی خان پیشخدمت خاصه ، فراشباشی دربار سپهر اقتدار مأمور است که به فین کاشان رفته ، میرزا تقی خان فراهانی را راحت نماید . و در انجام این مأموریت بین الاقران مفتخر و به مراحم خسروانی مستظهر بوده باشد .
بنا بر آنچه از قول ناصرالدین شاه آورده اند ، میرزا آقاخان نوری بود که فرمان قتل را از شاه گرفت و به حاج علی خان سپرد .
مخبرالسلطنه می نویسد : از غلامحسین خان صاحب اختیار شنیدم که ناصرالدین شاه گفته بوده است که به قتل امیر راضی نبودم . میرزا آقاخان تدلیس کرد و دستخط را از من گرفت . دستخط دیگر فرستادم که میرزا علی خان نرود ، گفت رفته است و معاذیر آورد .
روزگار تبعید به چهل روز رسید . جنایت بزرگ تاریخ روز جمعه هفدهم ربیع الاول 1268 ( دهم ژانویه 1852 ) در حمام فین کاشان صورت گرفت .
چون حاج علی خان با همراهانش به باغ فین رسیدند ، علی اکبر بیک چاپار دولتی را دیدند که منتظر بیرون آمدن امیر از حمام بود ؛ که جواب نامه مهد علیا را به عزت الدوله بگیرد . فراشباشی دست علی اکبر بیک را گرفت ، با خود به حمام برد که زن امیر را از آمدن او مطلع نسازد . فراشباشی با مأموران خود وارد حمام گشتند ، دیدند خواجه حرمسرا مشغول جمع آوری لباسهای امیر است . اعتماد السلطنه یکی از آن کسان را بر سر او گماشت که از آنجا بیرون نرود . سپس پشت در دیگر حمام را نیز سنگچین کردند که کسی از آن راه داخل نگردد . وارد صحن حمام شدند . فراشباشی فرمان شاه را ارائه داد . امیر خواسته بود عزت الدوله را ملاقات کند یا پیغام برای او بفرستد ، و وصیت کند . اعتماد السلطنه اجازه نداده بود . پس امیر به دلاک دستور داد ، رگهای هر دو بازویش را بزند ؛ و دو کف دستش را بر روی زمین نهاد در حالی که خون از بازوانش فوران داشت . در این وقت میر غضب به امر فراشباشی با چکمه لگدی به میان دو کتف امیر نواخت . چون امیر درغلتید ، دستمالی را لوله کرد ، به حلق امیر فرو برد و گلویش را فشرد تا جان داد . بلند شد ؛ گفت : دیگر کاری نداریم . از حمام بیرون آمدند و با اسبهای تندرو به تهران بازگشتند .
رفتار عزت الدوله نسبت به شوهرش بزرگوارانه بود . خوی و منش این شاهزاده خانم هجده ساله زیبا ، هیچ شباهتی به اخلاق پست مادر افسونگر ، و برادر درمانده اش نداشت . از آغاز تباهی کار امیر سپر بلای او بود ، و تا دم آخر در وفاداری پایدار ماند . بر خلاف میل شاه و مهد علیا ، با امیر به تبعید گاه رفت ؛ همه جا همراه او بود و از شوهرش جدا نمی گشت.