شیخ بهایی
شخصیت علمی و ادبی و اخلاق و پارسایی او باعث شد تا از 43 سالگی شیخ‌الاسلام اصفهان شود و در پی انتقال پایتخت از قزوین به اصفهان ( در 1006 قمری ) ، تا آخر عمر ( 75 سالگی ) منصب شیخ‌الاسلامی پایتخت صفوی را در دربار مقتدرترین شاه صفوی ، شاه عباس اول برعهده داشته باشد .
شیخ در فاصله? سال‌های 994 تا 1008 قمری سفرهایی چند به خارج از قلمروی صفویه داشت . این سفرها برای زیارت ، سیاحت ، دانش اندوزی و همچنین به گفته برخی مورخان به سفارت سیاسی بوده است . مکه ، مصر و شام از جمله مقاصد این سفرها بوده‌اند .
وی در سال 1000 خورشیدی در اصفهان درگذشت و بنابر وصیت خودش پیکر او را به مشهد بردند و در کنار آرامگاه علی‌بن موسی‌الرضا جنب موزه آستان قدس به خاک سپردند . امروزه آرامگاه وی بین مسجد گوهرشاد و صحن آزادی و رواق امام خمینی در رواقی که به یاد او نامگذاری شده قرار دارد . تاریخ تولد و مرگ شیخ بهایی بر روی سنگ قبر و کاشیکاری‌های دیوار اتاق مقبره اندکی متفاوت است .
نمونه اشعار
همه روز روزه بودنن ، همه شب نماز کردن
همه ساله حج نمودن ، سفر حجاز کـردن
ز مـدینه تـا به مکه ، سر و پا برهنه رفتن
دو لب از برای لبیک ، به وظیفه باز کردن
به مساجد و معابد ، همه اعتکاف جستن
ز مناهی و مـلاهی ، همه احتراز کـردن
شب جمعه ها نخفتن ، به خدای راز گفتن
ز وجـود بـی‌نیازش ، طلـب نیاز کـردن
به خدا قسم که آن را ، ثمر آن قدر نباشد
کـه به روی نا امیدی در بسته بـاز کردن