در گـذر گـاهـی بـدیـدم یـک سوار
شـادمـان از لـذت گشت و گــــذار
اسب او چـــالاک و سرکش مـی نمود
لیک غـافـل بود ، از حـــالش ، سوار
گـرد او چنـــدیـن پیـــاده اسب را
مـی رمـانیـــدنـــد از گوش و کنـار
عـاقبت تـوسن تــلاش آغـاز کـــرد
راکب از پشتش نگون شد خـــوار و زار
زان پیـاده رهـروان ، چـــابـک تـرین
گشت بـر مـرکب بـه چـــالاکی سـوار
بـــاز ، نـاکامـــان دوران نــــخست
جملگـــی از آن تغــابــن بـــی قرار
شیطنت آغـــاز کردنـــد و نهیـــب
تـا کنـــد ، رم ، بـار دیگر ، راهــــوار
اسب غــــافــل ، زیــن رقیبان دغـل
زیـــر زیـــن و ســـر بـراه و بـردبار
کـــار او تنهــا ســــواری دادن است
روی زیـــن گــه کــــاری و گه نابکار
عاقلـــی بگذشت و کفتم : چاره چیست؟
گفت : خامش زانــــکه دور است انتظار
تـــا نفرسایــد ز رفتن این فـــــرس
بــرقــرار و پــــایدار است این مـدار
گــر ســــواری آخـرش افتادن است
بشنـو از رزاق و آن را واگــــــــذار !
عبدالرزاق اخیانی