در ازل بـر هـر چـه آغـازی مقرر کـرده انـد
مهلتی دادنـد و پـایـانـی مقدر کـرده انـــد
کــــارگـاه آفـرینش نقش تـکـراری نیست
نـوبت هـر نقش را هـم نـامکرر کـرده انـــد
آمـدن از ابتــدا گـویــی بــرای رفتن است
عبرت آمـــوزان دگـر این اصل باور کرده اند
روزگـــاران بــی عدد زیبای شهر آشوب را
پیر و زشت و خشت بالین خاک بستر کرده اند
چــار عنصر بس گلستان را دراین دیرینه دهر
در بهـــاران سبز و در پائیز پـرپـر کرده انـد
ای نهــــال آرزو بـالنده بـاش امــــا ببین
کـــاین تبرداران چــه با نخل تناور کرده اند
هـــان مشو غافل کــــه فوج ترکتازان قضا
بـــارهـــا از بـاختر جولان به خاور کرده اند
چند رور زنـــدگانی نیست بهر خورد و خواب
گـــر چنین باشد بهائم زیست بهتر کرده اند
شکر انعـــام الهی نیست جز خدمت به خلق
راد مـــردان با سخاوت شکر داور کرده انـد
همت دانش پژوهان را بنازم کــاین گـــروه
سیر در آفـــاق و انفس بــی تکاور کرده اند
گر پس از این نشئه دنیایی دگر باشد که هست
نیک بخت آنان کـــه ترک فعل منکر کرده اند
آفـــرین رزاق بــر آنان کـــه در دوران عمر
مهربانـــی بــا پـدر خدمت به مـادر کرده اند
عبدالرزاق اخیانی