نامه ای سر گشاده به مربیان
دانش آموزان شما ، پس از سالها ، از کلاس های درس فارغ التجصیل می شوند و وارد جامعه می گردند . هدف اصلی آموزش و پرورش این است که دانش آموزان رشد کنند و بهترین انسانی بشوند که توان آن را دارند و به دیگران نیز کمک کنند که این چنین بشوند .
آیا در این زمینه قدمی برای دانش آموزان خود برداشته اید ؟
آیا آموزش هایی که به آنان داده اید ، قادر است آنان را در مقابله با مشکلات زندگی حفظ کند ؟
آیا در کلاس های درس خود ، به دانش آموزان ، مهارت های بقا ، حس ارزش و شان انسانی ، شایستگی ، قدردانی از زندگی ، توانایی بخشیدن و دریافت عشق و دانش را آموخته اید ؟
آیا به آنها آموزش داده اید که چگونه و عاقلانه از عمر محدود خود استفاده کنند ؟
آیا آنها را برای دنیای پیچیده و متغیر امروز آماده کرده اید ؟
آیا دانش آموزان شما می دانند ؛ چگونه می توانند به انسان های دیگر متکی شوند ؟
آیا در مورد ایمان و آرامش چیزی می دانند ؟
آیا در مورد خوشبختی و لذت بردن از زندگی چیزی می دانند ؟
آیا در مورد شجاعت و غلبه بر ترس چیزی می دانند ؟
آیا در مورد آرامش ذهن چیزی می دانند ؟
آیا در مورد امید به آینده چیزی می دانند ؟
آیا در مورد رضایت در سال های پیری چیزی می دانند ؟
آیا ...
و آیا به آنها آموزش داده اید که هنگام ترک دنیا ، دنیا را جایی بهتر از آنچه که بوده به نسل بعد خود تحویل دهند ؟